[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do swego towarzysza niedoli. - Przykro mi, Max. To moja wina.
Mówiła wprost w ucho współwięz
nia, gdyż sznury tak mocno spętały oba ciała, że
stanowili coś w rodzaju nowej grupy Laokona.
- Musimy się uwolnić - odparł, nie przestając szarpać więzów.
- Niech pan da spokój... - powiedziała rzeczowym tonem - W ten sposób można
jedynie mocniej zacisnąć tę pętlę. Mam wrażenie, że tylko dobrym słowem zdołamy coś
wskórać.
Max usłuchał jej rady, gdyż ostre sznury boleśnie wrzynały się w ciało.
Centaur podszedł bliżej, aby przyjrzeć się im dokładniej. Przekonali się, że jego
szeroka twarz była jeszcze bardziej pomarszczona, niż mogli to sobie wyobrazić, lecz duże,
brązowe oczy zdradzały coś w rodzaju lekkiego zdumienia. y
rebię podeszło z drugiej strony,
także obrzuciło ich ciekawskim spojrzeniem, po czym zabeczało cienkim głosem. Starszy
odpowiedział mu basem. Obaj zaczęli beczeć jednocześnie, po czym dzikim galopem rzucili
się w stronę stada,
- Mech pan tylko zachowa spokój... - wyszeptała Ellie - ...Przypuszczam, że obawiali
się, abyśmy nie uczynili temu małemu czegoś złego. Być może potrzymają nas jeszcze
chwilę, po czym puszczą.
- Całkiem możliwe. %7łałuję jednak, że nie mogę sięgnąć po nóż.
- Na litość Boską... W takich przypadkach tylko dyplomacja może coś zdziałać.
Teraz całe stado przygnało na górę. Otoczyli ich kołem i spoglądali ze zdumieniem,
wydając przy tym dz
więki podobne do trąbienia, rżenia i pokasływania zarazem. Max
nasłuchiwał.
- To chyba ich mowa...
- Z pewnością. Szkoda, że miss Mimsey nie uczyła mnie czegoś podobnego.
Większy centaur zbliżył się do więz
niów i szarpnął za sznury. Więzy nieco puściły,
lecz ciągle nie mieli swobody ruchu.
- Wydaje mi się, że chcą nas rozwiązać - szepnął Max - Jeśli mam rację, zwiewamy
natychmiast do domu.
- Tak jest, szefie!
Tymczasem jakiś inny centaur sięgnął do swego worka i wyciągnął nowe lasso. Ugiął
przednie kończyny, przykląkł obok Maxa, po czym zasupłał sznur wokół przegubu lewej
dłoni. Węzeł był tak mocny, że tylko marynarz mógłby zrobić coś podobnego. W ten sam
sposób postąpiono z Ellie. Starszy centaur uderzył w więzy, które splatały ich wokół bioder.
Sznury opadły na ziemię. Ten, który założył im pęta na nogi, przepasał się sznurem wokół
tułowia, zaś koniec wsadził do worka.
Porozumiał się z przywódcą, a póz
niej pociągnął za liny. Sznury napięły się, niczym
gumki, stawały się coraz cieńsze, aż osiągnęły długość około sześciu metrów. Max przycisnął
nóż do ciała Ellie.
- Niech pani przetnie swoje pęta, a póz
niej gna, ile sił w nogach. Jeśli będzie trzeba,
potrafię ich powstrzymać.
- Nie.
- Do diabła, jeszcze pani mało?
- W porządku.
Chwyciła nóż i usiłowała przeciąć dziwne tworzywo, z którego wykonano sznury.
Centaury widziały te manewry, jednak niczego nie przedsięwzięły, aby ją powstrzymać, tylko
spoglądały z tą samą miną, jak poprzednio. Sprawiały wrażenie, jakby nigdy w życiu nie
widziały noża i nie miały pojęcia, do czego zmierzają usiłowania Ellie. W końcu dziewczyna
skapitulowała.
- Nic z tego. To tak mocne, jak durplastik.
- Przecież tym nożem można się golić! - szepnął oniemiały Max - Niech pani
pozwoli...
Także i on nie miał szczęścia. Tymczasem stado ruszyło z kopyta. Musieli biec za
zwierzętami, albo dać się wlec. Podskakując na jednej nodze schował nóż do buta.
Przez kilka metrów stado biegło lekkim kłusem, póz
niej zwiększyło tempo,
przypominając oddział galopującej kawalerii. W tej samej chwili Ellie potknęła się i runęła na
ziemię. Max kucnął, naprężył sznur, po czym krzyknął co sił w płucach.
- Ejże! Prrry... Zatrzymać się! Centaur, który ich ciągnął, przystanął.
Zwrócił ku nim swą twarz, na której malowała się niema prośba o wybaczenie.
- Posłuchaj, idioto... - parsknął wściekle Max - Nie jesteśmy końmi. Nie możemy
pędzić galopem. Mówiąc to pomagał Ellie powstać.
- Jest pani ranna?
- Chyba nie - odparła, powstrzymując łzy, błyszczące w oczach - Ręka jest paskudnie
podrapana...
- Nieważne. Proszę mu tylko powiedzieć, żeby tak nie pędził. Centaur, widząc, że
dziewczyna już powstała, ponownie ruszył przed siebie ostrym kłusem. Tym razem [ Pobierz całość w formacie PDF ]