[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jakub spojrzał na nią tak, jakby w tej chwili dopiero ją
zauważył.
- Nie, ale pracuję dopiero ósmy miesiąc.
- Wiesz, u nich jest jak w tym dowcipie - zaczęła Tatia�
na. - Facet codziennie wychodzi z roboty o siedemnastej.
Wszyscy patrzą na niego z mieszaniną lęku i podziwu.
W końcu ktoś odważa się spytać: czemu wychodzisz tak
83
wcześnie? Nie boisz się, że cię zwolnią? E, nie - odpowiada
facet. - Jestem na urlopie.
- To wcale nie jest śmieszne - oświadczył Jakub.
- Więc o której wychodzisz?
- O dwudziestej pierwszej.
- Pewnie nawet nie masz czasu wydawać pieniędzy -
zażartowała Miśka.
W sukurs przyszedł jej niezawodny Karol.
- Chcecie zobaczyć mój nowy telewizor? - wtrącił i nie
czekając na odpowiedz
, wyciągnął kolejny plik zdjęć.
Zachowywał się przy tym jak ojciec, z czułością i dumą
prezentujący fotografie swojego nowo narodzonego dziec�
ka. Tym razem jego zachwyt przerwał jednak poważny, pe�
łen godności głos Jakuba:
- Zarabianie i wydawanie nie jest ważne - rzekł. - Od
początku studiów po prostu marzyłem, żeby dostać pracę
w tej firmie.
- Ale dlaczego? - zapytała Miśka.
To proste pytanie wywołało prawdziwą konsternację. Ka�
rol zamarł z plikiem zdjęć, Agata spojrzała uważnie znad
okularów, Jakub aż podskoczył na krześle.
- Jak to dlaczego? - zdumiał się. - To jedna z najbardziej
prestiżowych firm tego typu na świecie!
- I co z tego? - Miśka wzruszyła ramionami.
- No... Bo... Przecież...
Nerwowo zamrugał powiekami, jakby jej idiotyczne py�
tania podważyły jego zdrowy, uniwersalny światopogląd.
- Miśka od kilkunastu godzin jest pod wpływem Ko�
śmy. Zaraził ją swoim antykapitalistycznym bakcylem -
wyjaśniła Magda, na co wszyscy pokiwali głowami ze zro�
zumieniem. - Jakub, powiedz jej, że masz ciekawą pracę, że
się rozwijasz, że robisz to, co lubisz, i wtedy da ci spokój.
- Myślałem, że poszedłeś do tej firmy, bo ci dobrze płacą! -
zawołał Karol. - No, przyznaj się, że chodzi o pieniądze!
- Och, Karol! Nie wszyscy kierują się tak niskimi pobud�
kami! - zawołała Tatiana.
- Dla mnie niskie pobudki to niska pensja - odparł Ka-
84
roi. - Zarobki świadczą o twojej wartości, Taniu. Przepra�
szam, że to mówię, ale świat jest, niestety, tak urządzony.
To rzekłszy, zerknął z zadowoleniem na zdjęcie swojego
telewizora oraz kanapy.
- No, wiesz?... - Tatiana miała wzrok zranionej sarny.
- Szczerze mówiąc... ja sam już nie wiem! - wybuchnął
nieoczekiwanie Jakub Stalowe Nerwy. - Inaczej to sobie
wyobrażałem. Siedzę na najniższym stanowisku i każdy
zwala na mnie swoją robotę. I to jaką! Najnudniejszą, naj-
mozolniejszą, najbardziej monotonną i głupią, jaką można
sobie wyobrazić! Codziennie wychodzę o dziesięć minut
póz
niej niż poprzedniego dnia, na weekend biorę pracę do
domu. Mamy nie widziałem od miesiąca. Dziś wyrwałem
się na spotkanie z wami, ale cały czas myślę o tym, do któ�
rej będę musiał potem siedzieć nad robotą.
- No, ale przecież ci za to płacą. - Karol próbował spro�
wadzić rozmowę do zrozumiałego dla siebie poziomu.
- A, tam, płacą! Musiałbym wyszarpywać każdy grosz.
Każdą dodatkową godzinę każą mi raportować, a potem
tak na mnie patrzą, jakby mnie chcieli wyrzucić...
Jakub wstrząsnął się na samą myśl.
- No, wiesz! Co z tego! Raportuj! - zawołała Agata. -
W końcu się okaże, za kogo odwalasz robotę, i przestaną cię
tak traktować! Chłopie, dwa zagraniczne stypendia, druga
lokata na roku, a dajesz z siebie robić wygodne popychad-
ło. Niedługo sprzątaczki każą ci czyścić toalety. Wez
się
w garść albo niech pocałują cię na do widzenia. Z takimi
kwalifikacjami możesz pójść wszędzie - ja ci to mówię.
- Tak mówisz? - upewniał się Jakub, jakby nie dosłyszał.
- Tak mówi! - zawołały gorąco dziewczyny.
- Raportuj, stary, raportuj! I niech ci słono płacą! - za�
wołał Karol ze świętym oburzeniem.
- Może macie rację? - zastanawiał się Jakub przy wtórze
okrzyków poparcia. - Ech! To wezmę drugie piwo!
Ten wieczór skończył się o wiele przyjemniej, niż można
było oczekiwać. Następnego dnia Miśka dostała od dyrek-
85
torą Boga pozytywną opinię na temat prowadzenia warsz�
tatów dla młodzieży i z wolna zabrała się do wdrażania
swojego planu. Musiała do pewnego stopnia wtajemni�
czyć Magdę, mimo iż ta broniła się przed tym rękami i no�
gami.
- Po prostu nie chcę o niczym słyszeć! - wrzeszczała, za�
tykając uszy, aż Fidelis w popłochu krył się pod szafę,
a ciotka Henryka drżała nerwowo w ramkach na ścianie.
- To ja będę słuchać, a ty będziesz mówić - powiedziała
Miśka, obezwładniwszy ją po ostrej walce. - Potrzebuję in�
formacji! Na początek masz dwa zadania. Zadanie numer
jeden: opis plecaka Wierutki. Zadanie numer dwa: jego
plan lekcji z numerami sal. Na razie tyle. Zrozumiano?
Kiedy Magda postanowiła wreszcie słuchać, rozumieć
i współpracować, Miśka skontaktowała się ze swoimi dwo�
ma byłymi chłopakami i przyjaciółką ze studiów, żeby wy�
dobyć od nich trochę zapomnianej wiedzy. Wszystkie roz�
mowy zaczynały się tak samo:
- Miśka, to ty? Wróciłaś? A po co?
Szczera odpowiedz
na to pytanie była zbyt kłopotliwa,
toteż Miśka z góry przygotowała sobie wiarygodne kłam�
stwo.
- Wróciłam na studia. Nie udało mi się zacząć od tego [ Pobierz całość w formacie PDF ]