[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ró\
owÄ… wstÄ…\
eczką. - To prezent ślubny.
- Jak miło z twojej strony. - Monique ucałowała córkę. - Ja te\
mam coÅ› dla ciebie.
Mam nadziejÄ™, \
e będziesz się tym długo cieszyła. - Wprowadziła Summer do salonu.
Nie, nie w ten sposób, pomyślała Summer, zrozpaczona widokiem Blake'a. Chciała się
przygotować, wypocząć i nabrać pewności. Nie chciała go teraz widzieć. I nie tutaj. A jego
rodzice? Jedno spojrzenie na kobietę u boku B.C. wystarczyło, aby rozpoznać w niej jego
\
onÄ™. Przecie\
to nie ma sensu.
- Twoja gra wcale nie jest zabawna, mamo. - Ukradkiem skarciła matkę po francusku.
- Być mo\
e jest to najwa\
niejsza rola w moim \
yciu. B.C. - zaczęła radośnie -
poznałeś moją córkę, prawda?
- Istotnie. - Podał jej kieliszek. - Miło znowu cię widzieć. - Uśmiechnął się serdecznie.
- Oto mama Blake'a - ciągnęła Monique. - Lillian, przedstawiam ci moją jedynaczkę,
Summer.
- Miło mi cię poznać. - Lillian podała Summer rękę.
Nie była ślepa, dostrzegła zaskoczenie Summer obecnością Blake'a, przestrach, a
zarazem bezgraniczną radość w jej oczach. Jeśli Monique zaaran\
owała to spotkanie dla tych
dwojga, Lillian doło\
y wszelkich starań, aby jej dopomóc.
- Właśnie usłyszałam, \
e jesteś szefem kuchni i opracowałaś menu dla hotelu.
- Owszem. - Summer nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Miała mętlik w głowie. -
Przyjemnie siÄ™ \
eglowało? Byli państwo na Tahiti, prawda?
- Z
wietnie się bawiliśmy, chocia\
B.C. lubi udawać pirata, jeśli się go nie pilnuje.
- Bzdura. - B.C. serdecznie objÄ…Å‚ \
onę. - To jedyna kobieta, której nie boję się
powierzyć steru moich łodzi.
Są sobą zafascynowani. Summer była zaskoczona. Rodzice Blake'a byli mał\
eństwem
od czterdziestu lat, na pewno nie obyło się bez burz, a mimo to nadal są razem i niewątpliwie
siÄ™ kochajÄ….
- Czy to nie piękne, kiedy mą\
i \
ona mają wspólne zainteresowania, a jednak
pozostają sobą? - Monique przyglądała się im przez chwilę, po czym odwróciła się do
Blake'a.
- Zgodzisz siÄ™ ze mnÄ…, \
e takie rzeczy trzymajÄ… ludzi razem nawet w trudnych
chwilach?
- Z
więta prawda. - Blake patrzył Summer prosto w oczy. - Liczy się miłość, szacunek i
mo\
e te\
... optymizm.
- Właśnie, optymizm. - To słowo najbardziej spodobało się Monique. - Dobra
odpowiedz
. Ja jestem optymistkÄ…, mo\
e nawet do przesady. Czterech mÄ™\
ów... - Z
miała się z
samej siebie.
- Zawsze szukałam miłości. Myślisz, \
e to błąd, nie zwa\
ać na nic innego? - zwróciła
siÄ™ do Lillian.
- Wszyscy szukają miłości i namiętności. - Lillian musnęła ramię mę\
a gestem tak
naturalnym, \
e niemal niedostrzegalnym. - Wa\
ny jest oczywiście szacunek. I jeszcze dwie
rzeczy.
- Spojrzała mę\
owi w oczy. - Tolerancja i wyrozumiałość.
Wiedziała. B.C. wyczytał to w jej wzroku. Tak, wiedziała przez te wszystkie lata.
- Wspaniale. - Monique, zadowolona z siebie, postawiła prezent na stoliku. - To
odpowiednia chwila, \
eby otworzyć ślubny podarunek. Tym razem wykorzystam wasze rady.
Summer miała ochotę uciec czym prędzej. Nic prostszego, wystarczyło obrócić się na
pięcie i wybiec. Tymczasem stała jak słup soli, ze spojrzeniem utkwionym w Blake'u.
- Jest prześliczny. - Monique ostro\
nie wyjęła z pudełka malutką, ręcznie robioną
karuzelę. Konie były z kości słoniowej, ze złotymi zdobieniami. Ka\
dy inny, wyjÄ…tkowy. Gdy
Monique pokręciła korbką, karuzela ruszyła w takt preludium Chopina.
- Kochanie, có\
za wspaniały prezent. To będzie mój skarb.
- Ja... - Summer spojrzała na matkę i nagle wszystkie wątpliwości i rozterki ulotniły
siÄ™ gdzieÅ›, przestaÅ‚y siÄ™ liczyć. - Å›yczÄ™ ci szczęścia, ma mére.
Monique, rozpromieniona, pogładziła córkę po policzku i ucałowała serdecznie.
- Ja tobie te\
, mignonne.
B.C. skorzystał z okazji i nachylił się do ucha Lillian.
- Wiesz o wszystkim, prawda? Spokojnie podniosła kieliszek do ust.
- Oczywiście - szepnęła. - Nigdy nie umiałeś niczego ukryć przede mną.
- Ale...
- Od razu się domyśliłam i nienawidziłam cię przez cały dzień. Pamiętasz, kto
zawinił? Ja nie. Nie interesuje mnie to.
- Wielkie nieba, Lilly. Nawet nie wiesz, jak gryzło mnie sumienie. Dziś o mało się nie
udławiłem...
- Dobrze ci tak - przerwała. - A teraz, stary głupcze, chodz
my stąd i pozwólmy
dzieciom porozmawiać. Monique - Lillian wyciągnęła do niej dłonie. Popatrzyły sobie w oczy
i powiedziały to, czego słowa nie potrafiłyby przekazać. - Dziękujemy za uroczy wieczór. [ Pobierz całość w formacie PDF ]