[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Dość tego, chłopaki! Wracać do samochodu! - Małe ur-
46
wisy zatrzymaÅ‚y siÄ™ jak wryte. Wendy uÅ›miechnęła siÄ™ trium­
falnie. - Laura zabiera nas po zakupy.
Chłopcy spojrzeli na siebie, potem na Wendy, i wydając
dz
więki przypominające odgłos ruszającego z piskiem opon
auta, pobiegli do garażu, niemal ścinając Laurę z nóg. Szybko
usiedli w fotelikach i spokojnie zaczekali, aż Laura zapnie im
pasy.
Kwadrans póz
niej podjechali pod szkoÅ‚Ä™ Wendy. Dziew­
czynka buntowniczo spojrzała na Laurę, ale ta tylko potrząsnęła
głową:
- Nie mówiłam, że nie pójdziesz do szkoły - oznajmiła.
- Nabrałaś mnie - z wyrzutem stwierdziła Wendy.
- Owszem - przyznaÅ‚a beztrosko Laura. - To bardzo przy­
kre, kiedy oszuka ciÄ™ ktoÅ›, komu ufasz, prawda? - Wendy
zmrużyła powieki. - Wiem, że to ty namówiłaś dziś chłopców,
żeby byli niegrzeczni. Chciałaś, żebyśmy póz
no wyjechali
z domu i żebyś nie musiała iść do szkoły. Nie ze mną takie
sztuczki - rzekła łagodnie. - Osiągnęłaś tylko tyle, że jest mi
bardzo smutno. Próbowałaś mnie oszukać i utrudnić mi pracę.
Dziewczynka wybuchnęła gwałtownym płaczem.
- Ale ja tylko chciaÅ‚am zostać w domu, z tobÄ… i z chÅ‚op­
cami!
Laura ze zrozumieniem pokiwała głową.
- Tak, wiem, ale nie można opuszczać lekcji. Moim za­
daniem jest opieka nad tobą i twoimi braćmi. Nie mogłabym
spojrzeć twojemu tacie w oczy, gdybym nie dopilnowała, żebyś
robiła to, co dla ciebie najlepsze. Czy mogłabym się nazwać
twoją przyjaciółką, gdybym pozwoliła ci na coś, co na dłuższą
metę może ci bardzo zaszkodzić?
- Nieee wieeem! - szlochała Wendy.
47
- Ale ja wiem, bo jestem już dorosÅ‚a - odparÅ‚a Laura spo­
kojnie. - WÅ‚aÅ›nie dlatego to ja podejmujÄ™ decyzje, przynaj­
mniej niektóre. Większość z nich podejmuje twój tata. Szkoła
jest bardzo ważna i chociaż jeszcze tego nie rozumiesz, musisz
do niej chodzić. Gdybym pozwalała ci zostać w domu, kiedy
tylko przyjdzie ci na to ochota, znaczyłoby to, że nie nadaję
się do tej pracy i powinnam ją zmienić. A teraz coś ci obiecam.
- Co mi obiecasz? - Wendy otarła łzy.
- Kiedy wrócisz do domu, zrobimy coÅ› fajnego i niezwy­
kłego.
- Coś niezwykłego? A co?
- Może na przykład... zbudujemy przed domem bałwana?
Albo nie! Z
niegowy zamek! Jak ci siÄ™ to podoba?
- Zamek? NaprawdÄ™?
- Jasne, dlaczego nie? Ubierzemy siÄ™ bardzo ciepÅ‚o i zbu­
dujemy ze śniegu, co tylko zechcemy.
- Dobrze! - Wendy rozpogodziÅ‚a siÄ™. - Ojej! Godiva nig­
dy nam nie pozwalała bawić się na śniegu. Mówiła, że zapalimy
sobie płuca i umrzemy.
Laura roześmiała się.
- Zapewniam cię, że nie pozwolę nikomu złapać zapalenia
płuc. A teraz lepiej już idz
. Znajdziesz swojÄ… klasÄ™?
Dziewczynka skinęła gÅ‚owÄ… i otworzyÅ‚a drzwi. Laura roz­
pięła jej pas i Wendy wyskoczyÅ‚a z samochodu. Laura przy­
pomniała sobie chłodne pożegnanie Adama z dziećmi i doszła
do wniosku, że nie może siÄ™ rozstać z dziewczynkÄ… bez jakie­
goś czułego gestu.
- Zaczekaj! - Wendy zawróciła, Laura objęła ją mocno
i pocałowała w czoło. - Do widzenia, skarbie.
Brązowe oczy Wendy lśniły radośnie.
48
- Nie zmieniaj pracy, zostań z nami - wyszeptała.
A
zy zapiekły Laurę pod powiekami. Miała ochotę obiecać,
że zostanie z nimi na zawsze, ale wiedziała, że to niemożliwe.
Prędzej czy póz
niej będzie musiała odejść. Gdyby Doyal ją
tu odnalazÅ‚... Aż zadrżaÅ‚a na myÅ›l, co mógÅ‚by zrobić tej ro­
dzinie, i tak już pokrzywdzonej przez los. Będzie musiała
odejść dla bezpieczeństwa swych podopiecznych. Nie mogła
jednak powiedzieć tego ani Wendy, ani nikomu innemu.
- Zobaczymy. Idz
już - powiedziała z uśmiechem.
Dziewczynka chwyciła plecak, zatrzasnęła drzwi i pobiegła
do budynku. JakaÅ› kobieta o miÅ‚ej twarzy stanęła w progu i da­
Å‚a Laurze znak, że może jechać. Samochód ruszyÅ‚. Laura za­
stanawiała się, ile czasu jej jeszcze zostało.
Wczołgała się do środka śnieżnej budowli i przykucnęła
obok dzieci.
- Nie wiedziałam, że tak tu ciepło.
- Z
nieg nie jest ciepły - zachichotała Wendy.
- Ale w śnieżnym zamku jest ciepło.
- Och, jaki piÄ™kny jest ten mój zamek - westchnęła dziew­
czynka.
Robbie uderzył ją w ramię.
- To nie jest twój zamek. To nasz zamek. Prawda, Lauro?
- Owszem, ale nie wolno ci bić siostry. Przeproś ją, proszę.
Robbie kilkakrotnie musiał już dziś przepraszać rodzeństwo,
ale i tym razem, krzywiąc się lekko, wycedził słowa przeprosin.
Wendy poklepała go po głowie.
- Nie gniewam się. Wcale nie bolało. - Zwróciła się do
Laury. - A czy jutro będziemy się mogli tu bawić w rycerzy
i księżniczkę?
49
Laura roześmiała się.
- Jeśli będzie ładna pogoda, to tak. Dobrze?
- Dobrze.
Siedzieli na izolującym ich od śniegu kawałku dykty, na
którym Laura narysowała imitujące podłogę deski. Wiedziała,
że niedługo będą musieli wracać do domu, ale liczyła na to,
że wkrótce pojawi się Adam i pochwali dzieci za wspaniałe
dzieło. Przynajmniej miała nadzieję, że to zrobi.
- Czyż tata nie będzie zachwycony waszym zamkiem? -
rzuciła w przestrzeń.
Robbie i Ryan spojrzeli na siostrÄ™, a ta wzruszyÅ‚a ramio­
nami.
- Nie wiem. Pewnie nic nie zauważy.
- Na pewno zauważy. - Jak mógłby nie zauważyć
dwumetrowej budowli ze Å›niegu, stojÄ…cej przed jego wÅ‚as­
nym domem? - Pewnie będzie żałował, że nie budował jej
z nami.
- Nie będzie. - Wendy potrząsnęła głową.
- Nie będzie - jak echo powtórzył Ryan.
Laura przełknęła ślinę i przywołała uśmiech na twarz.
- Ależ na pewno będzie. Nigdy nie bawił się z wami
w śniegu?
Wendy spuściła wzrok.
- Tatusiowie siÄ™ nie bawiÄ…. A poza tym, jego nigdy tu nie
było, kiedy padał śnieg.
- Nie było go, kiedy padał śnieg? Nie rozumiem?
- Nie mieszkaÅ‚ z nami, dopóki mama nie odeszÅ‚a - wy­
jaśniła dziewczynka.
- Nie? Byli rozwiedzeni? - To pytanie wyrwało się Laurze, [ Pobierz całość w formacie PDF ]