[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niezwykłego. Ale tu coś jest. - Odsunął kilka kartek na bok i przeczytał spisany na
maszynie raport. - Trochę rodzinnej historii. Jej starsza siostra, Joan, zmarła jakieś trzy
miesiące temu.
- Jak?
- Na zapalenie płuc. Z przyczyn naturalnych. Miała ledwie dwadzieścia trzy lata.
- Dlaczego to się znalazło w policyjnej kartotece?
- Ktoś uznał, że informacja jest istotna. To się zdarzyło tuż przed zgłoszeniem zaginięcia
Miriam. Może przez to sfiksowała. I jest akt zgonu jej brata Johna. Dwie rany postrzałowe.
Nie przeprowadzono śledztwa.
- Czy to nie wydaje ci się dziwne?
- Wygląda na to, że z powodu jego śmierci też nikt nie płakał. Musiała z nich być niezła
parka. O, jest:
Lawrence Wilson, dziadek. To on zgłosił zaginięcie.
- Tylko dziadek. A jej rodzice? Co powiedzieli? Przez chwilę studiował teczkę.
- Tu jest adres. Warto by było do nich wpaść. Możemy to zrobić jutro. Teraz
dowiedzmy się, czy odholowali mój samochód.
Ben zostawił swoje auto na parkingu motelu w Farmington, jakieś pięćdziesiąt
kilometrów od Shiprock; on i Cormac zatrzymali się tam na czas swojej pechowej
ekspedycji myśliwskiej. Po dwóch tygodniach sedan wciąż sterczał na parkingu,
niezauważony. Było to jedno z tych miejsc, które mogłyby powoli zapaść się pod ziemię i
nikt nie pomyślałby nawet, żeby wpadać w panikę. Motel należał do ogólnokrajowej sieci,
ale to nie mogło usunąć patyny wieku i zmęczenia, która go pokrywała. Która pokrywała
cały region.
- Zobaczmy, czy są rozbite szyby i brakuje radia - powiedział z bladym uśmiechem.
Nie były. Laptop i reszta rzeczy leżały zamknięte w bagażniku. Ale opony były pocięte.
Wszystkie cztery koła siedziały na felgach.
Ben patrzył na nie długą chwilę.
- Nie będę narzekał. Absolutnie nie mam zamiaru narzekać. To jest do naprawienia.
Musiałam się zgodzić. Jeśli coś jest do naprawienia, człowiek nie narzeka.
Wziął swoje rzeczy i poszedł wynająć dla nas pokój.
Z
ciany budynku nie potrafiły nas oddzielić od dziwnej atmosfery okolicy. Czułam się
tak, jakbym słyszała wycie, które było tylko w mojej głowie. W powietrzu nie niósł się
żaden prawdziwy dz
więk.
Ben siedział do póz
na, na nowo zapoznając się z zawartością swojej aktówki i laptopa.
Znów szukał czegoś w sieci, znów robił notatki. Chciałam, żeby przyszedł do łóżka.
Pragnęłam, żeby mnie przytulił. Nagle przypomniałam sobie, że jest sobota, i włączyłam
radio z budzikiem przy łóżku.
- Słuchacie Ariel, Kapłanki Nocy.
Jakbym potrzebowała wpędzać się w jeszcze większego doła. Położyłam się na łóżku i
zapatrzyłam w sufit. Ben spojrzał na mnie ponuro.
- Musisz tego słuchać?
- Tak - odparłam obcesowo. Nie dyskutował więcej. Ariel nudziła w najlepsze.
- Przejdz
my do następnej rozmowy. Mam na linii Trish. Próbuje zdecydować, czy
powiedzieć matce, że dwa lata temu została zarażona likantropią i stała się wilkołakiem.
Problem w tym, że matka ma terminalne stadium raka. Trish, witaj.
O dziwo, nagle zrozumiałam, co ludzi przyciąga do takich programów i dlaczego
słuchają mojej audycji.
Zawsze gdzieś był ktoś, kto miał większe problemy. Można było na chwilę zapomnieć o
swoich. Albo cieszyć się potajemnie: całe szczęście, że to nie ja.
- Cześć, Ariel. - Trish płakała. Jej głos był zduszony i zachrypnięty.
- Porozmawiajmy o tym, Trish. Powiedz mi, dlaczego uważasz, że nie powinnaś
powiedzieć matce, co się stało.
- A po co? To ją tylko zmartwi. Nie chcę jej denerwować. Jeśli to prawda, że nie zostało
jej wiele życia, nie chcę, żeby przeżyła ten czas, gniewając się na mnie. Albo się mnie
bojąc. A kiedy już jej nie będzie... to przestanie mieć znaczenie. To nie ma znaczenia.
- A teraz wyjaśnij, dlaczego myślisz, że powinnaś jej powiedzieć?
Trish wzięła drżący oddech.
- Bo jest moją matką. Wydaje mi się... czasami mam wrażenie, że ona już wie, że coś
jest nie tak.
Podejrzewa, że coś się ze mną stało. A jeśli to jednak ma znaczenie? Jeśli jest jakieś
życie po życiu? Wtedy będzie wiedziała. Umrze, jej dusza będzie gdzieś tam, dowie się
wszystkiego i będzie rozczarowana, że jej nie powiedziałam, tylko zachowałam to przed
nią w tajemnicy.
- Nawet jeśli wiesz, że teraz ją to zmartwi.
- Tak czy inaczej, przegrywam.
- Czy masz w rodzinie jeszcze kogoś, z kim mogłabyś porozmawiać? Kto mógłby pomóc
ci zdecydować, co będzie dla niej lepsze?
- Nie, nie. Nie mam nikogo. Jestem jedynaczką, rodzice są rozwiedzeni, mama od lat nie
rozmawiała z ojcem. Tylko ja się nią opiekuję. Nigdy w życiu nie czułam się taka samotna.
- Była na granicy załamania.
Zdumiewało mnie, że w ogóle może mówić tak składnie.
- Jaki był twój pierwszy odruch? Zanim w ogóle zaczęłaś zastanawiać się nad tą decyzją,
co chciałaś zrobić?
- Chciałam jej powiedzieć. Bo widzisz... wszyscy zawsze gadają o tym, że powinno się
wszystko sobie wyjaśnić, zanim będzie za póz
no. Ale ona jest taka chora, Ariel.
Powiedzenie jej czegoś takiego nie będzie żadnym wyjaśnianiem, to przysporzy jej
męczarni. A
atwiej jest milczeć. Staram się, żeby ten czas był dla niej jak najmniej bolesny,
jak najszczęśliwszy. Moje problemy i uczucia są nieważne.
- Ależ są ważne, inaczej byś do mnie nie zadzwoniła.
- Może i tak.
- To bardzo chwalebne, że chcesz odsunąć swoje uczucia na bok dla dobra matki 
podsumowała Ariel. - Nie jesteś jednak przekonana, czy to właściwa droga, prawda?
- Nie. Zawsze rozmawiałam z mamą o wszystkim. I nie będę jej już miała. Nie chcę [ Pobierz całość w formacie PDF ]